Mortal Kombat: Shaolin Monks (Playstation 2, Xbox)

Ανελέητο ξύλο μέχρι θανάτου και fatalities μέχρι να μην σου μείνει παρανυχίδα είναι μια σύντομη περιγραφή της σειράς Mortal Kombat. Έλα όμως που έρχεται το Shaolin Monks να δικαιώσει μεν τον τίτλο του αλλά να επισημάνει ότι δεν είναι απλώς παιχνίδι ξύλου αλλά παιχνίδι ξύλου με υπόθεση (όπως οι καλές τσόντες…). Δηλαδή τον δέρνεις τον αντίπαλο (και του αφαιρείς και την σπονδυλική στήλη) αλλά τώρα έχεις κάποιο λόγο, δεν το κάνεις έτσι επειδή ξύπνησες με νεύρα.

Η ιστορία τοποθετείται χρονικά ανάμεσα στο MK1 και το MK2. Οι μαχητές της γης νίκησαν τους αντίστοιχους του Outworld (τελικό σκορ 2-0 άσσος, άσσος από ημίχρονο) και έτσι έσωσαν την γη από τις ορδές του αυτοκράτορα του Outworld. Όμως ο μάγος Shang Tsung δεν είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα (το είχε παίξει over) και παγιδεύει τους νικητές Liu Kang και Kung Lao να τον ακολουθήσουν στον Outworld. Εσείς διαλέγετε έναν από τους δύο και ξεκινάτε το ταξίδι σας στον μακρινό (;) και αφιλόξενο κόσμο. Δεν είστε όμως μόνοι (έτσι θα σας άφηναν βρε;). Στον δρόμο σας θα βρείτε πολλούς φίλους και εχθρούς, γνωστούς από την σειρά που θα σας βοηθήσουν ή θα σας κάνουν την ζωή μαρτύριο. Ανάμεσα τους ο Scorpion (ωροσκόπο δεν ξέρω), ο Sub-Zero (Κελσίου ή Φαρενάιτ θα σας γελάσω), ο Reptile (πολύ ευφάνταστο…), ο Goro (με τα 4 χεράκια του κάνει κάτι πίτες όνειρο) και αρκετοί άλλοι από το σύμπαν του MK που κάνουν guest.


Το παιχνίδι περιλαμβάνει μερικούς πολύ δύσκολους γρίφους (όπως πέτα τον εχθρό στα καρφιά για να ανοίξει η πόρτα ή πέτα τον εχθρό στο οξύ για να κατεβεί η γέφυρα ή πέτα τον εχθρό στη λάβα για να κερδίσεις ένα Fiat Punto) που δίνουν την αίσθηση της εξερεύνησης και αν μη τι άλλο οξύνουν το μυαλό και την κρίση του gamer.

Στον οπτικό τομέα το παιχνίδι είναι αρκετά όμορφο (έχει μια «απόκοσμη» ομορφιά) και έχει ποικίλα περιβάλλοντα βασισμένα στις πίστες του ΜΚ2. Και οι χαρακτήρες είναι καλοσχεδιασμένοι - ακόμη και όταν είναι ακρωτηριασμένοι. Ο χειρισμός δεν είναι ο κλασσικός του ΜΚ μιας και το παιχνίδι είναι 3D και έτσι έχουμε μια προσέγγιση 360 μοιρών στις κινήσεις των πρωταγωνιστών οι οποίες είναι οι ίδιες με αυτές των προηγούμενων ΜΚ αλλά πλέον γίνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Το νέο σύστημα είναι αρκετά εύκολο και δεν απαιτεί ιδιαίτερο χρόνο για να εμπεδωθεί.



Στον ήχο θα συναντήσουμε κλασσικές μελωδίες του ΜΚ που είναι πάντα ευπρόσδεκτες και ποτέ κουραστικές. Όπως πάντα οι διάλογοι είναι τραβηγμένοι από τα μαλλιά και δεν φτάνει αυτό αλλά οι voice actors υπερπαίζουν. Δεν μπορούσαν να το κάνουν χειρότερο…Τουλάχιστον βγάζει γέλιο, έστω και για λάθος λόγο.

Εν τέλει αν λάβουμε υπόψη ότι πρόκειται για συνέχεια των ΜΚ: Mythologies και MK: Special Forces τότε η Midway έχει κάνει εκπληκτική δουλειά. Αν το πάρουμε σαν μεμονωμένο παιχνίδι τότε είναι ένα μέτριο υποκατάστατο του God of War που θα το λατρέψουν οι fans όλοι οι υπόλοιποι απλά θα αδιαφορήσουν.

FINISH ME!

Madworld (Wii)

Πήρα το Madworld επειδή το Wii μου το έχει φάει η σκόνη…
Όχι ότι δεν με ενθουσίασε το ίδιο το παιχνίδι. Ασπρόμαυρο (με κόκκινες πινελιές) και με υπερβολική βία. Δεν ακούγεται και άσχημο, αλλά είχα να ταΐσω την κονσόλα, με δικό της παιχνίδι, (παίζω παιχνίδια του GameCube πιο πολύ) από το No More Heroes!

Το παιχνίδι έχει αρκετά ενδιαφέρον σενάριο με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο (όχι ότι θα το προσέξουν πολλοί) και καλογραμμένους διάλογους (αν και είναι υπερβολικοί πολλές φορές – γιαπωνέζικες αμερικανιές). Ο πρωταγωνιστής Jack Cayman είναι πολύ cool και βαρύμαγκας με λίγες και «σωστές» ατάκες (ο άντρας ο σωστός, ο (μ)πρόστυχος!). Τυραννισμένο παιδί με πολλά ψυχικά τραύματα (ο πατέρας του τον έβαζε να πουλάει χαρτομάντιλα στα φανάρια του Jefferson Island όταν ήταν μικρός) που τα ξεσπάει πάνω στους αντιπάλους του. Βρέθηκε τυχαία στο κέντρο των εξελίξεων καθώς βγήκε από το διαμέρισμα του να πάρει τσιγάρα (φόρεσε ότι βρήκε μπροστά του –μαύρα δερμάτινα ρούχα και γυαλιά υποβρύχιου ψαρέματος – πήρε και το αλυσοπρίονο σε περίπτωση που ο περιπτεράς δεν είχε την μάρκα του). Έτσι λοιπόν ξεκινάει το παιχνίδι με τον χαρακτήρα μας να αλλάζει τα φώτα σε όποιον ζωντανό οργανισμό βρεθεί μπροστά του. Η δικαιολογία είναι απλή: στο νησί που διαδραματίζεται το σενάριο του παιχνιδιού (το μαγευτικό Jefferson Island) έχουν καταστραφεί οι γέφυρες που το ενώνουν με την χώρα και για να γλιτώσει κάποιος πρέπει να μείνει ο μόνος επιζών. Τι σημαίνει αυτό; Να πατήσεις επί πτωμάτων, κυριολεκτικά… Πρέπει να σκοτώσεις με τον πιο βίαιο τρόπο όποιον βλέπεις γύρω σου μέχρι νοιώσεις το συναίσθημα του νεκροθάφτη στο χώρο εργασίας του!



Και φυσικά αφού το παιχνίδι είναι στο Wii δεν θα μπορούσε να σε αφήσει απλά να σαπίσεις στον καναπέ σου παίζοντας αποβλακωμένος μέχρι να πάθει αγκύλωση ο αντίχειρας σου, ούτε βέβαια να σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην πολυομελίτιδα σαν το Wii Sports… Οι κινήσεις που κάνεις για να εκμεταλλευτείς το Wii remote είναι μετρημένες και σου δίνουν την ιδέα ότι συμμετέχεις ενεργά στον αποκεφαλισμό - ακρωτηριασμό - τεμαχισμό και άλλες ευγενείς πράξεις που κάνει ο Jack για να βγει νικητής. Το μόνο αρνητικό του χειρισμού είναι ότι δεν σε αφήνει να χειριστείς την κάμερα παρά μόνο να την επαναφέρεις πίσω από τον Jack (μανία να μας δείχνει τον κώλο του αυτός ο άνθρωπος…).

Τα γραφικά είναι πολύ πρωτότυπα, ασπρόμαυρα με το κόκκινο (αίμα) να κάνει την εμφάνιση του πολύ συχνά. Κάποιες φορές θα μπερδεύετε με το περιβάλλον και τους χαρακτήρες αλλά αυτό δεν είναι συχνό φαινόμενο, σε γενικές γραμμές ξεχωρίζεις το τοπίο από τον μελλοθάνατο. Καθώς παίζετε δυο σχολιαστές θα ακούγονται από τα ηχεία της τηλεόρασης σας να λένε διάφορα «πετυχημένα» ενώ στο βάθος κάποιοι σφάζουν ηλεκτρικές κιθάρες σε ρυθμό rock. Το παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο ούτε μεγάλο σε διάρκεια. Οι boss fights είναι αρκετές και ενδιαφέρουσες με κυμαινόμενο βαθμό δυσκολίας και τα mini games είναι ευχάριστα – ειδικά αν παίζετε διπλό με κάποιον φίλο.



Συστήνω το παιχνίδι ανεπιφύλαχτα σε κάθε κάτοχο του Wii (που έχει δικαίωμα ψήφου και διπλώματος οδήγησης) καθώς είναι ένα δροσερό ρυάκι – αίματος – στην ανομβρία των καλών παιχνιδιών για την κονσόλα.

Pandemonium (PlayStation, Saturn, N-Gage)

Το Pandemonium σας δίνει τον έλεγχο του Fargus και της Nikki δύο μαθητευόμενων μάγων που τα έκαναν θάλασσα. Εκεί που δοκίμαζαν κάποια ξόρκια (χωρίς συγκεκριμένο λόγο, έτσι για το καλό) έκαναν και ένα το οποίο εμφάνισε ένα τέρας που κατέστρεψε μια ολόκληρη πόλη (τύφλα να ‘χει ο Αβραμόπουλος). Εσείς ελέγχοντας τους καλείστε να μαζέψετε τα ασυμμάζευτα… Το παιχνίδι είναι 2.5 D από τα πολλά που βγήκαν τα πρώτα χρόνια ζωής των 32 bit κονσολών. Αυτό σημαίνει ότι ναι μεν είναι side scroller (2 D) αλλά έχει τρισδιάστατα περιβάλλοντα και πολυγωνικούς χαρακτήρες (το υπόλοιπο μισό D)

Ο Fargus είναι ένας ζογκλεράκος με εκνευριστική φωνή, και συμπεριφορά, δεν πηδάει ψηλά αλλά έχει μια κουδουνίστρα (ραβδί-μαριονέτα επίσης εκνευριστική) με την οποία μπορεί να προκαλεί ζημιά στους αντιπάλους του. Η Nikki είναι μια νεαρή μάγισσα ντυμένη σαν την Γαβριέλα (από την γνωστή σειρά Ζήνα) που έχει καλό άλμα (χάλκινο στο τριπλούν στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα) αλλά δεν έχει όπλο. Ο συνδυασμός αυτών των δύο θα σας βοηθήσει να τερματίσετε το παιχνίδι (εγώ παίζω μόνο με την Nikki και χρησιμοποιώ τις μαγείες που μου δίνονται κατά την διάρκεια του παιχνιδιού - αλλά άλλο αυτό).



Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι μέτρια, ακόμα και για την εποχή τους αλλά το παραβλέπουμε γιατί έχει όμορφα περιβάλλοντα και πρωτότυπες πίστες. Οι χαρακτήρες δεν είναι καλοσχεδιασμένοι (είναι τόσο μικροί στην οθόνη που εννοείται ότι δεν ξεχωρίζεις χαρακτηριστικά προσώπου) αλλά τα FMV είναι αρκετά καλά. Ο χειρισμός είναι εύκολος, ενός τυπικού side scroller, και έχει καλή απόκριση. Σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού ακούμε ευχάριστες μελωδίες και περιβαλλοντικούς ήχους, και οι φωνές των πρωταγωνιστών είναι οι αναμενόμενες (αυτό που περιμέναμε να ακούσουμε: έναν σπαστικό τζόκερ και μια χαζοχαρούμενη μάγισσα).


Το Pandemonium 2 που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα (μετά την τεράστια επιτυχία του πρώτου, αφού αγόρασε όλα τα αντίτυπα ο δημιουργός με την μάνα του) βελτιώθηκε σε πολλούς τομείς ειδικά στον επανασχεδιασμό των χαρακτήρων (αφού έφτασε η Nikki να απειλεί την Lara σε γκάλοπ μεταξύ gamer – ιερόσυλοι!!!) αλλά δεν προσέθεσε κάτι καινούριο και έτσι δεν επήλθε συνέχεια στο franchise.

Αν σας αρέσουν τα side scrollers και έχετε μία από τις παραπάνω κονσόλες (αν έχετε N-Gage μπράβο στην υπομονή σας) είναι ένα καλό παιχνίδι του είδους που θα σας διασκεδάσει (αυτή είναι η δουλειά του ζογκλέρ άλλωστε!)

Animal Crossing (GameCube, DS)

Το Animal Crossing είναι ένα παιχνίδι που παντρεύει την κοινωνική συναναστροφή με την εξημέρωση της πανίδας. Με απλά λόγια μιλάτε σε ζώα μέσα σε μια πόλη, στην οποία αποτελούν πλειοψηφία, και προσπαθείτε να ενταχθείτε κοινωνικά. Αρκούδες, κότες, ποντίκια, κουνέλια, πρόβατα, σκαντζόχοιροι και άλλα συμπαθέστατα πλάσματα του ζωικού βασιλείου κάνουν μια φιλική συμμετοχή στο παιχνίδι και εσείς καλείστε να δημιουργήσετε τις καλύτερες σχέσεις μαζί τους.

Η πρώτη σας επαφή γίνεται με το ρακούν (τον περιβόητο Tom Nook) ο οποίος σας δίνει ένα σπίτι να μείνετε και μέχρι να το ξεπληρώσετε σας παίρνει στην δούλεψη του στο μπακάλικο του (χαμάλης είναι η σωστή λέξη μιας και θα του κάνετε όλα τα θελήματα, δεν ξέρω αν σας βάζει και τα ένσημα). Όταν, με το καλό τον ξεπληρώσετε σταματάτε να είστε ο δούλος του Tom Nook και γίνεστε ολόκληρης της πόλης. Όλοι θέλουν κάτι και όλοι το ζητάνε από εσάς. Συνεχίζετε όμως να χρωστάτε τα μαλλιοκέφαλα σας στον Tom Nook μιας και σας κάνει ανακαίνιση στο σπίτι, χωρίς να σας ρωτήσει. Έτσι λοιπόν αναγκαστικά κάνετε τις «χάρες» στους κατοίκους της πόλης για να ξεπληρώσετε τον Nookογλύφο. Το παιχνίδι συνεχίζει έτσι για μια ολόκληρη ζωή μιας και δεν έχει τέλος (το μαρτύριο του να χρωστάς για πάντα – life simulator είναι τελικά το παιχνίδι).



Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι ευχάριστα, χωρίς πολλές, πολλές λεπτομέρειες αλλά μες την χαριτωμενιά και την ζουζουνιά! Όλα τα ζωάκια είναι τοοοοοοοσο πολύ γλυκούλικα και σκαμπρόζικα που σας έρχεται να τα πνίξετε (από αγάπη). Ο ήχος στην αρχή είναι αδιάφορος μέχρι να γίνει εκνευριστικός. Η ομιλία των ζώων είναι σαν να πιέζεις, συνεχώς, ένα πλαστικό παιχνίδι που βγάζει έναν σπαστικό ήχο. Πλέον παίζω με την τηλεόραση στο mute. Ο χειρισμός είναι απλός και χωρίς κάποια ιδιαίτερη learning curve. Προχωράτε με τον αναλογικό μοχλό και αλληλεπιδράτε με το Α ή το Β ανάλογα με το τι θέλετε να κάνετε ή να πείτε.

Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα ευχάριστο και διασκεδαστικό παιχνίδι για όλες τις ηλικίες (καλά μην δώσετε στην γιαγιά σας να παίξει γιατί μπορεί να ψάχνει το κουμπί για να αρμέξει το πρόβατο) που θα κρατήσει το ενδιαφέρον σας για αρκετό καιρό και συχνά θα θέλετε να γυρνάτε σε αυτό για να ζείτε τις σημαντικές στιγμές του (την La-Li Day όπου κάνουν πανηγύρι στην πόλη με κλαρίνα και καλεσμένη την Έφη Θώδη, την Fishing Tourney όπου ξεκ*λιάζεστε στο ψάρεμα μέχρι να πιάσετε το μεγαλύτερο ψάρι – δεν ξέρω αν έχει λούτσους το παιχνίδι, την Bug Off day που πιάνετε έντομα και άλλα ζωύφια, δυστυχώς δεν το ξέρουν το aroxol στο Animal Crossing).

Καλή διαμονή!